lunes, 27 de enero de 2014

02/02/2014 - Presentation of the Lord (A)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


HOMILIA - ES

2 de febrero de 2014
Presentación del Señor (A)
Lucas 2, 22-40

FE SENCILLA

El relato del nacimiento de Jesús es desconcertante. Según Lucas, Jesús nace en un pueblo en el que no hay sitio para acogerlo. Los pastores lo han tenido que buscar por todo Belén hasta que lo han encontrado en un lugar apartado, recostado en un pesebre, sin más testigos que sus padres.
Al parecer, Lucas siente necesidad de construir un segundo relato en el que el niño sea rescatado del anonimato para ser presentado públicamente. ¿Qué lugar más apropiado que el Templo de Jerusalén para que Jesús sea acogido solemnemente como el Mesías enviado por Dios a su pueblo?
Pero, de nuevo, el relato de Lucas va a ser desconcertante. Cuando los padres se acercan al Templo con el niño, no salen a su encuentro los sumos sacerdotes ni los demás dirigentes religiosos. Dentro de unos años, ellos serán quienes lo entregarán para ser crucificado. Jesús no encuentra acogida en esa religión segura de sí misma y olvidada del sufrimiento de los pobres.
Tampoco vienen a recibirlo los maestros de la Ley que predican sus “tradiciones humanas” en los atrios de aquel Templo. Años más tarde, rechazarán a Jesús por curar enfermos rompiendo la ley del sábado. Jesús no encuentra acogida en doctrinas y tradiciones religiosas que no ayudan a vivir una vida más digna y más sana.
Quienes acogen a Jesús y lo reconocen como Enviado de Dios son dos ancianos de fe sencilla y corazón abierto que han vivido su larga vida esperando la salvación de Dios. Sus nombres parecen sugerir que son personajes simbólicos. El anciano se llama Simeón (“El Señor ha escuchado”), la anciana se llama Ana (“Regalo”). Ellos representan a tanta gente de fe sencilla que, en todos los pueblos de todas los tiempos, viven con su confianza puesta en Dios.
Los dos pertenecen a los ambientes más sanos de Israel. Son conocidos como el “Grupo de los Pobres de Yahvé”. Son gentes que no tienen nada, solo su fe en Dios. No piensan en su fortuna ni en su bienestar. Solo esperan de Dios la “consolación” que necesita su pueblo, la “liberación” que llevan buscando generación tras generación, la “luz” que ilumine las tinieblas en que viven los pueblos de la tierra. Ahora sienten que sus esperanzas se cumplen en Jesús.
Esta fe sencilla que espera de Dios la salvación definitiva es la fe de la mayoría. Una fe poco cultivada, que se concreta casi siempre en oraciones torpes y distraídas, que se formula en expresiones poco ortodoxas, que se despierta sobre todo en momentos difíciles de apuro. Una fe que Dios no tiene ningún problema en entender y acoger.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS.
Difunde la acogida sencilla de Jesús como Salvador.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2014ko otsailaren 2a
Jaunaren Aurkezpena A
Lukas 2,22-40

FEDE XUMEA

Jesusen jaiotzaren kontakizuna txundigarria da. Lukasen arabera, harrera egiteko lekurik ez duen herri batean jaio da Jesus. Artzainek Betleem osoan ibili behar izan dute haren bila, harik eta bazter batean aurkitu duten arte, ganadu-aska batean etzana, gurasoak beste lekukorik gabe.
Itxuraz, Lukasek bigarren kontakizun bat eraiki beharra sentitu du, haurra anonimatutik atera eta jendaurrean aurkezteko. Eta zein leku egokiagorik Jerusalemgo Tenplua baino, Jesus handikiro onartu izateko, Jainkoak bere herriari bidaliko Mesias bezala?
Alabaina, berriro ere txundigarria izango da Lukasen kontakizuna. Gurasoak haurrarekin Tenplura hurbildu direnean, ez zaizkie bidera irten ez apaiz nagusiak, ez gainerako gidari erlijiosoak. Urte batzuen buruan, horiek salduko dute gurutzean josi dezaten. Jesusek ez du izan onarpenik bere buruaz seguru eta pobreen sufrimenduaz ahazturik den erlijio horretan.
Ez dira etorri harrera egitera lege-maisuak ere, beren «giza tradizioak» Tenpluaren aterpean predikatzen zituzten haiek. Urte batzuk geroago, uko egin diote Jesusi, larunbataren legea hausten duelako. Jesusek ez du ezagutu onarpenik bizitza era duinago eta sanoagoan bizitzeko laguntza ez diren irakaspen eta tradizio erlijiosoetan.
Jesus onartu eta Jainkoaren Bidalitzat aitortu dutenak, adin handiko bi lagun izan dira; fede xumea dute eta bihotza irekia; beren bizitza luzean Jainkoaren salbamenaren zein bizi izan dira. Ematen du, pertsonaia sinboliko ote diren iradokitzen dutela beraien izenek. Gizonezkoak Simeon du izena (hau da: «Jaunak entzun du»); emakumeak Ana du izena (hau da: «Erregalua»). Aldi guztietan eta herri guztietan, bere konfiantza Jainkoagan ezarririk bizi izan den fede xumeko hainbat eta hainbat jenderen ordezkari dira biak.
Biak dira Israel herriko ingurune sanokoak. «Yahveren Pobreen Taldekotzat» hartuak dira biak. Ezer ez duten jendea dira, soil-soilik Jainkoaganako beren fedea dute. Ez dute buruan, ez beren aberastasunik, ez beren ongizaterik. Hauxe espero dute soilik: beren herriak behar duen «kontsolamendua», belaunez belaun bila ari diren «askapena», lurreko herriek bizi duten ilunpea argituko duen «argia». Eta hona: beren esperantzak Jesusengan bete direla sentitu dute orain.
Behin betiko salbazioa Jainkoagandik espero duen fede xume hau gehiengoaren fedea da. Fede bat gutxi landua, kasik beti otoitz trakets eta zabartuan gauzatzen dena, adierazpen ez oso ortodoxotan formulatzen dena, batez ere larrialdi zailetan esnatzen dena. Fede bat, zeina ulertzeko eta onartzeko Jainkoak inolako arazorik ez duena.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea.
Zabaldu Jesus Salbatzailetzat xume-xume onartzeko jarrera.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

2 de febrer de 2014
La Presentació del Senyor (A)
Lluc 2, 22-40

FE SENZILLA

El relat del naixement de Jesús és desconcertant. Segons Lluc, Jesús neix en un poble en el qual no hi ha lloc per acollir-lo. Els pastors l'han hagut de cercar per tot Betlem fins que l'han trobat en un lloc apartat, ajagut en una menjadora, sense més testimonis que els seus pares.
Pel que sembla, Lluc sent necessitat de construir un segon relat en el que el nen sigui rescatat de l'anonimat per ser presentat públicament. Quin lloc més apropiat que el Temple de Jerusalem perquè Jesús sigui acollit solemnement com el Messies enviat per Déu al seu poble?
Però, de nou, el relat de Lluc serà desconcertant. Quan els pares s'apropen al Temple amb el nen, no surten a rebre'l els grans sacerdots ni els altres dirigents religiosos. D'aquí a uns anys, ells seran els qui el lliuraran per ser crucificat. Jesús no troba acollida en aquesta religió segura de si mateixa i que oblida el sofriment dels pobres.
Tampoc vénen a rebre'l els mestres de la Llei que prediquen les seves "tradicions humanes" en els atris d'aquell Temple. Anys més tard, rebutjaran Jesús per guarir malalts trencant la llei del dissabte. Jesús no troba acollida en doctrines i tradicions religioses que no ajuden a viure una vida més digna i més sana.
Els qui acullen Jesús i el reconeixen com Enviat de Déu són dos ancians de fe senzilla i cor obert que han viscut la seva llarga vida esperant la salvació de Déu. Els seus noms semblen suggerir que són personatges simbòlics. L'ancià es diu Simeó ("El Senyor ha escoltat"), l'anciana es diu Anna ("Regal"). Ells representen a tanta gent de fe senzilla que, en tots els pobles de tots els temps, viuen amb la seva confiança posada en Déu.
Els dos pertanyen als ambients més sans d'Israel. Són coneguts com el "Grup dels Pobres de Jahveh". Són gent que no tenen res, només la seva fe en Déu. No pensen en la seva fortuna ni en el seu benestar. Només esperen de Déu la "consolació" que necessita el seu poble, "l'alliberament" que estan cercant generació rere generació, la "llum" que il•lumini les tenebres en què viuen els pobles de la terra. Ara senten que les seves esperances es compleixen en Jesús.
Aquesta fe senzilla que espera de Déu la salvació definitiva és la fe de la majoria. Una fe poc cultivada, que es concreta gairebé sempre en oracions maldestres i distretes, que es formula en expressions poc ortodoxes, que es desperta sobretot en moments difícils de compromís. Una fe que Déu no té cap problema en entendre i acollir.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES.
Difon l'acollida senzilla de Jesús com Salvador.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

DOMINGO, 02-02-2014
PRESENTACIÓN DO SEÑOR (A)
Lc 2,22-40

FE SINXELA

O relato do nacemento de Xesús é desconcertante. Segundo Lucas, Xesús nace nun pobo no que non hai sitio para acollelo. Os pastores han ter de buscar por todo Belén ata que o atoparon nun lugar apartado, recostado nun presebe, sen máis testemuñas que os seus pais.
Ao parecer, Lucas sente necesidade de construír un segundo relato no que o neno sexa rescatado do anonimato para ser presentado publicamente. Que lugar máis apropiado que o Templo de Xerusalén para que Xesús sexa acollido solemnemente como o Mesías enviado por Deus ao seu pobo?
Pero, de novo, o relato de Lucas vai ser desconcertante. Cando os pais se achegan ao Templo co neno, non saen ao seu encontro os sumos sacerdotes nin os demais dirixentes relixiosos. Dentro duns anos, eles serán quen o entregarán para ser crucificado. Xesús non atopa acollida nesa relixión segura de si mesma e esquecida do sufrimento dos pobres.
Tampouco veñen recibilo os mestres da Lei que predican as súas “tradicións humanas” nos atrios daquel Templo. Anos máis tarde, rexeitarán a Xesús por ter curado enfermos rompendo a lei do sábado. Xesús non atopa acollida en doutrinas e tradicións relixiosas que non axudan a vivir unha vida máis digna e máis sa.
Quen acolle a Xesús e o recoñece como Enviado de Deus son dous anciáns de fe sinxela e corazón aberto que viviron a súa longa vida esperando a salvación de Deus. Os seus nomes parecen suxerir que son personaxes simbólicas. O ancián chámase Simeón (“O Señor escoitou”), a anciá chámase Ana (“Agasallo”). Eles representan a tanta xente de fe sinxela que, en todos os pobos de todas os tempos, viven coa súa confianza posta en Deus.
Os dous pertencen aos ambientes máis sans de Israel. Son coñecidos como o “Grupo dos Pobres de Iahvé”. Son xentes que non teñen nada, só a súa fe en Deus. Non pensan na súa fortuna nin no seu benestar. Só esperan de Deus a “consolación” que necesita o seu pobo, a “liberación” que levan buscando xeración tras xeración, a “luz” que ilumine as tebras en que viven os pobos da terra. Agora senten que as súas esperanzas cúmprense en Xesús.
Esta fe sinxela que espera de Deus a salvación definitiva é a fe da maioría. Unha fe pouco cultivada, que se concreta case sempre en oracións torpes e distraídas, que se formula en expresións pouco ortodoxas, que se esperta sobre todo en momentos difíciles de apuro. Unha fe que Deus non ten ningún problema en entender e acoller.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede Evanxelizadora  BOAS NOTICIAS.
Contribúe a defender ás mulleres máis indefensas.
Pásao.

HOMILIA -IT

2 febbraio 2014
Presentazione del Signore (A)
Lc 2, 22-40

FEDE SEMPLICE

Il racconto della nascita di Gesù è sconcertante. Secondo Luca, Gesù nasce in un villaggio nel quale non c’è posto per accoglierlo. I pastori hanno dovuto cercarlo per tutta Betlemme finché lo hanno trovato in un luogo appartato, adagiato in una mangiatoia, senza altri testimoni che i suoi genitori.
Sembra che Luca senta la necessità di costruire un secondo racconto nel quale il bambino sia riscattato dall’anonimato per essere presentato pubblicamente. Quale luogo più appropriato del Tempio di Gerusalemme perché Gesù sia accolto solennemente come il Messia inviato da Dio al suo popolo?
Ma di nuovo il racconto di Luca sarà sconcertante. Quando i genitori si avvicinano al Tempio col bambino, non vengono a incontrarlo i sommi sacerdoti né gli altri capi religiosi. Fra qualche anno, saranno loro a consegnarlo per essere crocifisso. Gesù non trova accoglienza in quella religione sicura di se stessa e dimentica della sofferenza dei poveri.
Non vengono a riceverlo nemmeno i maestri della Legge che predicano le loro “tradizioni umane” negli atri di quel Tempio. Qualche anno dopo, rifiuteranno Gesù perché guarisce infermi, rompendo la legge del sabato. Gesù non trova accoglienza in dottrine e tradizioni religiose che non aiutano a vivere una vita più degna e più sana.
Chi accoglie Gesù e lo riconosce come Inviato da Dio sono due anziani dalla fede semplice e dal cuore aperto, che hanno vissuto la loro lunga vita aspettando la salvezza di Dio. I loro nomi sembrano suggerire che sono personaggi simbolici. L’anziano si chiama Simeone (“Il Signore ha ascoltato”), l’anziana si chiama Anna (“Dono”). Rappresentano tanta gente dalla fede semplice che, in tutti i popoli di tutti i tempi vive con la fiducia riposta in Dio.
I due appartengono agli ambienti più sani d’Israele. Sono conosciuti come il “Gruppo dei Poveri di Jahvè”. Sono persone che non hanno nulla, solo la loro fede in Dio. Non pensano alla loro fortuna né al loro benessere. Aspettano solo da Dio la “consolazione” di cui ha bisogno il suo popolo, la “liberazione” che vanno cercando generazione dopo generazione, la “luce” che illumina le tenebre in cui vivono i popoli della terra. Ora sentono che le loro attese si compiono in Gesù.
Questa fede semplice che aspetta da Dio la salvezza definitiva è la fede della maggioranza. Una fede poco coltivata, che si concreta quasi sempre in preghiere goffe e distratte, che si formula in espressioni poco ortodosse, che si risveglia soprattutto in momenti difficili di angoscia. Una fede che Dio non ha alcun problema a comprendere e accogliere.

José Antonio Pagola

Rete di evangelizzazione BUONE NOTIZIE.
Propaga l’accoglienza semplice di Gesù come Salvatore.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

2  février 2014
Présentation du Seigneur  (A)
Luc 2, 22-40

UNE FOI SIMPLE

Le récit de la naissance de Jésus est déconcertant. D’après Luc, Jésus naît dans un village où il n’y a pas d’endroit pour l’accueillir. Les bergers ont été obligés de le chercher dans tout Bethléem jusqu’à ce qu’ils le trouvent dans un lieu écarté, couché dans une mangeoire, sans autres témoins que ses parents.
Vraisemblablement, Luc  sent le besoin de construire un deuxième récit dans lequel l’enfant sera tiré de l’anonymat pour être présenté publiquement. Quel lieu plus approprié que le Temple de Jérusalem  pour l’accueil solennel de Jésus  en tant que Messie envoyé par Dieu à son peuple ?
Mais le récit de Luc sera à nouveau déconcertant. Lorsque les parents s’approchent du Temple avec l’enfant, ce ne sont ni les grands prêtres ni les autres dirigeants religieux qui sortent à leur rencontre. Ceux-là même qui, dans quelques années,  le livreront pour être crucifié. Jésus ne trouve pas d’accueil dans cette religion sûre d’elle-même et qui oublie la souffrance des pauvres.
Les maîtres de la Loi qui prêchaient leurs « traditions humaines » dans les parvis de ce Temple-là,  ne sortent pas non plus  à leur rencontre. Ceux-là même qui, quelques années plus tard rejetteront Jésus pour avoir guéri des malades en bravant la loi du sabbat. Jésus ne trouve pas d’accueil dans des doctrines et dans  des traditions religieuses qui n’aident pas à mener une vie plus digne et plus saine.
Ceux qui accueillent Jésus et le reconnaissent  comme l’Envoyé de Dieu, ce sont deux vieillards d’une foi simple et d’un cœur ouvert, qui ont passé leur longue vie à attendre  le salut de Dieu. Leurs noms semblent suggérer que ce sont des personnages symboliques. Le vieil homme s’appelle Siméon (« Le Seigneur a écouté ») et la vieille femme s’appelle Anne (« Cadeau »). Ils représentent toutes  les personnes, de tous les temps et de tous les peuples, vivant leur confiance en Dieu avec une foi simple.
Tous les deux appartiennent aux couches les plus saines d’Israël. Ils sont connus sous le nom de « Groupe des pauvres de Yahvé ». Des gens qui n’ont rien, à part leur foi en Dieu. Des gens qui ne pensent ni à leur fortune ni à leur bien-être. Ils n’attendent de Dieu que la « consolation » dont leur peuple a besoin, la « libération » qu’ils recherchent de génération en génération, la « lumière » qui éclaire les ténèbres où sont plongés les peuples de la terre. Ils sentent maintenant que leurs espoirs sont en train de s’accomplir en Jésus.
Cette foi simple qui attend de Dieu le salut définitif c’est la foi de la majorité. Une foi peu cultivée, qui se manifeste très souvent dans des prières médiocres et distraites, formulée dans des expressions peu orthodoxes, qui se réveille surtout à des moments de difficulté et d’angoisse. Une foi dont l’accueil et la compréhension ne posent à Dieu aucun problème.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES.
Répands l’accueil simple de Jésus  en tant que Sauveur.
Fais passer ce message !

HOMILIA - PT

2 de fevereiro de 2014
Apresentação do Senhor (A)
Lucas 2, 22-40

FÉ SIMPLES

O relato do nascimento de Jesus é desconcertante. Segundo Lucas, Jesus nasce numa aldeia onde não há sitio para o acolher. Os pastores tiveram que o procurar por toda Belém até que o encontraram num local afastado, encostado num casebre, sem mais testemunhas que os Seus pais.
Ao que parece, Lucas sente necessidade de construir um segundo relato em que essa criança seja retirada do anonimato para ser apresentado publicamente. Que lugar mais apropriado que o Templo de Jerusalém para que Jesus seja acolhido solenemente como o Messias enviado por Deus ao Seu povo?
Mas, de novo, o relato de Lucas vai ser desconcertante. Quando os pais se aproximam do Templo com a criança, não saem ao seu encontro os sumos-sacerdotes nem os outros dirigentes religiosos. Dentro de uns anos, eles serão os que o entregarão para ser crucificado. Jesus não encontra acolhimento nessa religião segura de si mesma e esquecida do sofrimento dos pobres.
Tampouco vêm a recebe-lo os mestres da Lei que predicam as suas “tradições humanas” nos átrios daquele Templo. Anos mais tarde, rejeitam Jesus por curar doentes quebrando a lei do sábado. Jesus não encontra acolhimento nas doutrinas e tradições religiosas que não ajudam a viver uma vida mais digna e mais sã.
Quem acolhe Jesus e o reconhece como Enviado de Deus são os anciãos de fé simples e coração aberto que viveram ao longo da sua vida esperando a salvação de Deus. Os sus nomes parecem sugerir que são personagens simbólicos. O ancião chama-se Simão (“O Senhor escutou”), a anciã chama-se Ana (“Oferenda”). Estes representam a tanta gente de fé simples que, em todos os povos de todas os tempos, vivem com a sua confiança posta em Deus.
Os dois pertencem aos ambientes mais sãos de Israel. São conhecidos como o “Grupo dos Pobres de Javé”. São gente que não tem nada, só a sua fé em Deus. Não pensam na sua fortuna nem no seu bem-estar. Só esperam de Deus a “consolação” que necessita o seu povo, a “libertação” que têm procurado geração atrás de geração, a “luz” que ilumina as trevas em que vivem os povos da terra. Agora sentem que as suas esperanças se cumprem em Jesus.
Esta fé simples que espera de Deus a salvação definitiva é a fé da maioria. Uma fé pouco cultivada, que se concretiza quase sempre em orações lentas e distraídas, que se formula em expressões pouco ortodoxas, que se desperta sobretudo em momentos difíceis de dificuldade. Uma fé que Deus não tem nenhum problema em entender e acolher.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS.
Difunde o acolhimento simples de Jesus como Salvador.
Passa-o.

HOMILIA - EN

Feb. 2, 2014
Presentation of the Lord (A)
Luke 2:22-40

SIMPLE FAITH

The story of Jesus’ birth is unsettling.  According to Luke, Jesus is born in a village where there is no place to welcome him.  The shepherds had to look all over Bethlehem until they found him in an out of the way place, lying in a manger, with no witnesses but his parents.
Seemingly Luke feels the need to construct a second story in which the child is rescued from anonymity to be presented publically.  What place would be more appropriate than the Temple of Jerusalem to solemnly welcome Jesus as the Messiah sent by God to the people?
But once again, Luke’s story ends up unsettling.  When Jesus’ parents come to the Temple with the child, neither the high priests nor the other religious leaders come out to meet him.  In just a few years they will be the ones to hand him over to be crucified.  Jesus doesn’t find a welcome in that religion that is closed in on itself and forgets the suffering of the poor.
Nor do the teachers of the Law come to receive him – those who preach their “human traditions” in the porticos of the temple.  Later on they will reject Jesus for healing the sick as he breaks the Sabbath law.  Jesus doesn’t find a welcome in doctrines and religious traditions that don’t help to live a more dignified and more whole life.
The ones who welcome Jesus and recognize him as the One Sent by God are two old people of simple faith and open heart who have lived their long life awaiting God’s salvation.  Their names seem to suggest that they are symbolic characters.  The old man is called Simeon (“The Lord has listened”), the old woman is called Anna (“Gift”).  They represent so many people of simple faith who, in every people of every time, live with their trust placed in God.
These two belong to the most healthy environment in Israel. They are known as the “Group of the Poor of Yahweh”.  They are people who have nothing but their faith in God.  They aren’t thinking of their fortune or their welfare.  They only hope from God the “consolation” that God’s people needs, the “liberation” that they’ve been seeking for generations, the “light” that brightens the darkness in which the people of the earth live.  Now they feel that their hopes are fulfilled in Jesus.
This simple faith that awaits the final salvation from God is the faith of the majority.  A faith not very developed, that finds expression almost always in clumsy and meandering prayers, that is formulated in expressions not very orthodox, that is awoken above all in difficult times of hardship.  A faith that God finds no problem in understanding and welcoming.

José Antonio Pagola

Evangelization Network BUENAS NOTICIAS.
Spread the simple welcome of Jesus as Savior.
Pass it on.




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario